Onlangs las ik een artikel waarin gesteld werd dat wanneer we, in contact met andere, ons afschermen, ons muurtje optrekken weet je wel, dat niet zozeer is om opnieuw gekwetst te worden maar dat we eerder oude pijnen niet opnieuw willen beleven. Voor mij was dat een trigger om even bij die kijk stil te staan. Boeiend om dat vanuit een aantal invalshoeken te bekijken.
Dikwijls gaat dat over een potje waarvan we dat dekseltje niet willen openen, we willen dat veilig ergens in onze achterkamertjes verborgen houden. Soms is dat een potje dat we ooit zelf hebben gemaakt maar soms kan dat een potje zijn dat we hebben overgeërfd.
In een aantal gevallen kan het uiteraard goed zijn om je af te schermen, wanneer bijvoorbeeld ons instinct zegt dat er gevaar dreigt. Soms kan het zijn dat één van onze potjes maakt dat we op een “blokkerende” manier ons afschermen. Dat we tegen dingen aan lopen, dat we op een andere manier reageren dan dat we zelf zouden willen. Je zou kunnen stellen dat op dat moment “iets” je verzwakt.
Wanneer je de intentie hebt om dat “iets” aan te pakken. Dan kan het zijn dat je zelf niet volledig in de mogelijkheid bent om dat aan te pakken. In een persoonlijk coaching gesprek kunnen we samen op zoek gaan naar die onderliggende spanning, om die vervolgens te integreren. Te laten waar ze thuishoort om vanaf NU met een heldere blijk naar de toekomst te kijken.